Terdapat dua jenis ragam bahasa, iaitu bahasa formal dan bahasa tidak formal.
Keseragaman bahasa berkaitan dengan standard bahasa yang digunakan. Bahasa baku ialah satu jenis bahasa yang menggambarkan keseragaman dalam bentuk dan fungsi bahasa. Ia dikatakan sebagai "loghat yang paling betul" bagi sesuatu bahasa.
Dalam Kamus Dewan Edisi Keempat, ragam bermaksud 1. tingkah, cara, laku, olah 2. jenis, macam 3. lagu, langgam 4. corak, ragi, warna.
Oleh itu, banyak ragam boleh bermaksud banyak cara, banyak jenis, banyak corak dan sebagainya bergantung pada konteks penggunaannya.
Sementara itu, dalam bukunya bertajuk Ilmu Mengarang Melayu, Zaaba membahagikan ragam bahasa kepada dua bahagian, iaitu gaya cakap mulut dan gaya surat.
Aspek ini lebih menekankan kepelbagaian daerah atau kawasan bagi bahasa yang sama dan bukannya perbandingan ciri-ciri antara dua bahasa.
Bahasa ialah kepunyaan masyarakat yang menuturkannya. Makin besar jumlah penuturnya, makin luas kawasan penyebaran bahasa itu, dan makin banyak pula perbezaan yang wujud dari segi penggunaannya.
Tidak ada bahasa manusia yang tetap, seragam mahupun tidak berubah-ubah. Semua bahasa manusia menunjukkan kelainan dalaman. Penggunaan sebenar berbeza antara satu kelompok dengan kelompok yang lain, dan antara satu penutur dengan penutur lain, dari segi sebutan sesuatu bahasa, pilihan kata, dan makna kata-kata tersebut, malah dari segi pemilihan penggunaan ayat khususnya dalam menyampaikan sesuatu hasrat atau mesej atau untuk menyatakan tujuan-tujuan tertentu.
Pendek kata, wujud pelbagai keragaman dalam berbahasa.
Buku ‘Ilmu Mengarang Melayu’ karya Pendita Zaaba yang diterbitkan pada tahun 1965, menitipkan bahawa terdapat sejumlah lima belas ragam bahasa.
Selain daripada yang dinyatakan, terdapat juga pelbagai nama lain untuk ragam bahasa ini.
No comments:
Post a Comment